زندگی با شعر / به بهانه سالروز درگذشت مهدی حمیدی شیرازی
زندگی با شعر / به بهانه سالروز درگذشت مهدی حمیدی شیرازی
زندگی با شعر / به بهانه سالروز درگذشت مهدی حمیدی شیرازی
سـید مهدی حمیـدی از سـخنوران توانـای روزگار ماسـت کـه در نویسـندگی، نقـد، پژوهـش و ترجمه نیز دسـتی داشـت. او در ۱۴ اردیبهشـت ماه ۱۲۹۳ در شـیراز زاده شـد. پدرش سید محمد حسـن ثقه الاعـلام بازرگانی سرشـناس و نماینـده شـیراز در نخسـتین دوره مجلس شورای ملی بـود کـه در دو و نیم سـالگی حمیدی درگذشـت. از آن پس، بار سرپرسـتی و پرورش وی بـه دوش مـادر شایسـته و فرهیختـه اش سـکینه عفـت آغـازی ارسـنجانی افتـاد. این بانـوی گران مایه بنیان گـذار نخسـتین دبسـتان و دبیرسـتان دخترانـه شـیراز بـا نـام عفتیـه بـود. در سـال 1317، نخسـتین مجموعـه شـعرش را بـا نـام شـکوفه ها یـا نغمه هـای جدیـد به چـاپ رسـاند. حمیـدی در سـال ۱۳۱۹ مجموعـه ای از نثر ادبـی خود را بـا نـام سـبک سری های قلم منتشر کرد. در سـال ۱۳۲۱فرشـتگان زمیـن به نثر از حمیـدی منتشر شـد. حمیـدی در سـال 1322 مدیریـت روزنامـه ی اوقیانـوس بـه صاحب امتیـازی ابوتـراب بصیـری را پذیرفـت و با همراهی فریدون توللی و رسـول پرویـزی و چند نفر دیگر جمعیت آزادگان فـارس را بـرای تبلیغـات و مبـارزات سیاسـی پدیـد آورد. در سـال ۱۳۲۳ پیـش از آن کـه همراهانـش بـه حـزب تـوده در شـیراز بپیوندنـد از آنـان جـدا شـد و بـرای تحصیـل در دوره دکـتری زبـان و ادبیـات فارسـی دانشـگاه تهـران به تهـران رفـت و همان گونـه کـه در شـعری گفتـه هم زمـان بـه دبیـری در دبیرسـتان الـبرز پرداخـت. سـال بعـد امتیاز روزنامه کهکشـان را گرفـت و آن را به صـورت مجلـه ای بـا قطـع بـزرگ در تهـران منتشر کرد. حمیـدی در سـال ۱۳۲۵ بـه درخواسـت هوشـنگ ابتهـاج بر نخسـتین دفـتر شـعر او، نخسـتین نغمه هـا، مقدمـه نوشـت. اگر بلاغت شـعر کهن، به ویژه شـیوه خراسـانی، را پیش چشـم داشـته باشـیم، حمیدی در شـمار برترین سراینـدگان سـده چهاردهـم قرار می گیرد کـه در بیشـتر قالب هـا (قصیـده، غـزل، قطعـه، مثنـوی، ترکیب بنـد، مسـمط و چهارپـاره) سـخن سرایی کـرده اسـت. وی با سرودن حدود چهل هزار بیت، در نیم سده شاعری خود از شعرای پرکار معاصر شـمرده مـی شـود. نوآوری و خلاقیت در صورت و معنی شعرش جلـوه گـر اسـت.
زندگی با شعر / به بهانه سالروز درگذشت مهدی حمیدی شیرازی
حمیـدی از استادان پیشین شعر فارسی تاثیرگرفته و اشعارشان را یا به صورت تضـمین ابیـات و یـا تاثیر از مضون، سرلوحه کار خود قرار داده است. فصـل عمده ای از زندگی ادبی شاعر را سروده های عاشقانه وی تشـکیل مـی دهد که به طور عمده در مجموعه اشک مهتاب آمده است. از این کتاب می توان به احساسات پاک، صداقت و زود رنجی شاعر پی برد. این شاعر و نویسنده معاصر در منظومه سال های سیاه یک فضای ملی – مذهبی را با جسارت و بی باکی نشان می دهد و در کتاب ده فرمان کلام او رنگ و بوی فلسفه به خود می گیرد. صـداقت، پرهیـز از دروغ، نصـیحت گـری و وطن دوستی از ویژگی های حمیدی است که در اشعارش بازتابی گسـترده داشته است. در مجموع، حمیدی، شاعر تغزل و عشق است. روحی رمانتیکی همچون ابری است که بـر آسمان هم اشعار او سایه افکنده و به هر کجا رو کنی، پاره ای از این ابـر، در برابـرت پدیـدار می شود. ادیب نامدار غلامحسین یوسفی می نویسد: پژوهشگر شعر فارسی معاصر اگر بخواهد به انصاف سـخن گوید، جایگاه حمیدی را در شعر سنتی روزگار ما نمی تواند نادیده بگیرد. حمیدی، شاعری را بجد می گرفت و با شعر می زیست. وی در مقام شاعری معاصر توانسـته اسـت آن چـه را کـه بـه برکت تخیل و اندیشه و ذوق خویش در آفاق شعر احساس کرده، در تصویرهای تازه و دل ربـا، در قالب های سنتی شعر به زبانی استوار و ورزیده و خوش آهنگ بیان کند و در این کار کامیـاب شده است. آن چه حمیدی در باب عشق سروده به شعر دیگران نمی ماند. مصداق بارز شعر لیریک است و تصویری تمام از عوالم و عواطف شخصی؛ و چون آواز روح است اصالت دارد. عمر هفتاد و دوساله وی یکسره صرف تحقیق و پـژوهش، تـدریس و شـعر و شـاعری بود. سرانجام وی در بیست و سوم تیرماه 1365ش. چشم از جهان فرو بست و درحافظیه شـیراز به خاک سپرده شد.
نویسنده : زهرا آقایی
