بحران زیست محیطی و اندیشه مدیریت / سخن گفتن از حفظ رمین و منابع ان
بحران زیست محیطی و اندیشه مدیریت / سخن گفتن از حفظ رمین و منابع ان
بحران زیست محیطی و اندیشه مدیریت / سخن گفتن از حفظ رمین و منابع ان
تا اوایل قرن بیست و یک، پرداختن به مسائل زیست محیطی و سخن گفتن از حفظ زمین و منابع آن صرفا در مجامع علمی و بعضا روشنفکری صورت می‌گرفت؛ اما با تسریع روند تخریب زمین و گسترده شدن ابعاد بحران و با توجه به وخامت اوضاع به وجود آمده، مباحث زیست محیطی به یکی از محورهای اصلی مذاکرات ملی و بین‌المللی تبدیل شد. یکی از واژگانی نیز که در این حوزه و البته همه زمینه‌ها امروزه بسیار متداول است و شنیده می‌شود، واژه “مدیریت” است. ما از کودکی برای مدیریت آموزش می‌بینیم؛ مدیریت استرس، مدیریت زمان، مدیریت حالات مختلف و… و این امر تا پایان عمر ادامه می‌یابد. با افزایش سن، دامنه آن نیز گسترده‌تر شده و از نظر محتوا و زمینه پیچیده‌تر می‌شود و همه جوانب زندگی را در بر می‌گیرد: مدیریت اموال، جایگاه، فرهنگ، مسیر زندگی… روح و جسممان. انسان می‌آموزد مدیر باشد و مدیریت همه امور را بر عهده بگیرد. به همین منوال، در مذاکرات درباره بحران‌های زیست محیطی نیز گروه‌های مختلف با مواضعی گاه مخالف، درصدد هستند “مدیریت بحران” را خود به عهده بگیرند، گویی تنها نسبت ممکنی که می‌توان میان انسان و زمین برقرار کرد، نسبتی مبتنی بر مدیریت انسانی در ارتباط با سایر موجودات و زمین است. در واقع با آموزش‌هایی که انسان در طی سالیان متمادی دیده است، در برابر زمینی که بر آن زندگی می‌کند، خود را نه به عنوان خدمتگزار و حافظ، نه در مقام شیفته و نگهبان آن بلکه در جایگاه مدیر می‌بیند و اگر هم تلاشی برای حل بحران صورت می‌دهد، از این منظر است. بنابراین به نظر می‌رسد مسئله اساسی که باید در ابتدا مورد توجه قرار گیرد، تمرکز بر تغییر نگرش و تلقی انسان درباره جایگاه و نسبت او با زمین است، تمرکز بر تغییر تفکر که دگرگونی در شیوه رفتار انسان را به دنبال خواهد داشت.
بحران زیست محیطی و اندیشه مدیریت / سخن گفتن از حفظ رمین و منابع ان
نویسنده : خاطره سبحانیان
