بیماری اجتماعی / عدم ارامش و امنیت در یک منطقه

بیماری اجتماعی / عدم ارامش و امنیت در یک منطقه

صحبت از یک بیماری است، بیماریکه همچون ویروس منتشر میشود و هنگامی که در صدد رفع آن بر می آیی قسمت وسیعی از جامعه را درگیر خود کرده است، بیماری که موجب عدم آرامش و امنیت در یک منطقه میشود و میتواند موجب خدشه به سیمای فرهنگی و نمایان یک بافت شهری شود؛ اگرچه عموما از مضرات و منع قانونی آن خبر داریم لیکن در عمل کمتر گوشمان بدهکار مراقبت از حقوق یکدیگر است؛ به حق سد معبر در این زمانه به یک بیماری اجتماعی تبدیل شده است که میتواند موجب آسیبهای شدیدی به هویت فرهنگی، حقوق شهروندی، سیمای شهری و… گردد.

در شهری همچون اصفهان که از آن به عنوان پایتخت فرهنگ و تمدن ایرانی اسلامی یاد میشود و هرروزه مقصد گردشگران زیادی از داخل و خارج کشور به عنوان توریست میباشد، این نکته که در اماکن عمومی شهر همچون پیاده روها، کوچه ها و… و مهمتر از همه اماکن تاریخی، فرهنگی شاهد چنین مساله ای باشیم بسیار تاسف برانگیز است. بازارهایی که روزگاری نه¬چندان دور محل رفت و شد مردم بود و گردشگران در کنار رفع مایحتاج خود می توانستند از معماری کم نظیر و یا بهتر بگویم بی نظیر آن استفاده کنند و هنگام خستگی برای لحظاتی امکان نشستن بر روی سکوهای پیرنشین آن فراهم می آمد، امروزه تبدیل به مکانی برای جولان ویترین های بی قواره ای شده است که هیچ سنخیتی با اصالت و ماهیت فرهنگی تاریخی این اماکن نداشته و تنها فایده اش ترویج زیورآلات بدلی است که عموما کالاهای قاچاق میباشند، و این بدین معنی است که از این طریق نه تنها به نیاز اصلی بازدیدکنندگان ایندست اماکن، که همان تامین صنایع دستی بومی شهر و کشورمان و استفاده از هویت غنی معماری کشورمان ایران میباشد پاسخ نداده ایم، بلکه با تضییع حقوق شهروندی و تخریب سیمای تاریخی شهرمان دست به فروش اجناس قاچاقی زده ایم که براستی دشمن اصلی تولیدکنندگان داخلی است. حال پاسخ به این پرسش حائز اهمیت است که شهر،داری کردن وظیفه کیست؟ و یا حفظ و صیانت از میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری شهرمان بر عهده کیست؟

بیماری اجتماعی / عدم ارامش و امنیت در یک منطقه

و تنها این مسئله در ذهنمان باشد که اگرچه اصفهان به عنوان شهری ممتاز، از نظر گردشگرپذیری قلمداد می-شود، لیکن این امر به موجب سرمایه عظیمی که از نیاکان ما به ارث رسیده است میسر گردیده و در کنار تلاش برای ایجاد ثروت، در حفظ و نگهداری این آثار ملموس و ناملموس بومی بایستی بیش از پیش همت گماشت، چراکه مزیت اساسی شهرمان نسبت به دیگر شهرهای جهان همین سرمایه های میراثی است.

بیماری اجتماعی / عدم ارامش و امنیت در یک منطقه

نویسنده : امیر حسین چیت ساز زاده