مزایای پیاده روی در پارک

جین برودی نویسنده‌ کتاب‌های متعددی در حوزه‌ سلامتی است. او روزنامه‌نگاری است که فعالیتش را از سال ۱۹۷۶ آغاز کرده است. این مقاله را از زبان او بیان می‌کنیم.

در سینت‌پل مینیاپولیس آمریکا، سالم‌ترین منطقه‌ شهری این کشور، تقریبا هر فردی در فاصله‌  ۱۰ دقیقه‌ای (پیاده‌روی) پارک عمومی زندگی می‌کند. وقتی به قصد کار در مجله‌ نیویورک‌تایمز می‌خواستم مینیاپولیس را ترک می‌کردم، ناراحت بودم؛ جایی‌که حرفه‌ روزنامه‌نگاری را دو سال قبل‌تر در آن آغاز کرده بودم. مینیاپولیس هنوز هم برای هرکسی که از مناظر طبیعی لذت می‌برد، قطعه‌ای از بهشت است. براساس معیارهای پروژه‌ سازمان Trust for Public Land، مینیاپولیس در ایجاد فضاهای تفریحی و پارک در میان کلان‌شهرهای آمریکا پیشگام است. جای تعجب نیست که سینت‌پل مینیاپولیس سالم‌ترین منطقه‌ شهری کشور نیز شناخته شده است. مردم این شهر از هرچه در آنجا وجود دارد، درحال لذت‌بردن هستند:‌ از اسکی روی یخ و اسکی صحرانوردی و دوچرخه‌سواری گرفته تا سورتمه‌سواری، قدم‌زدن، دویدن و… .

نتایج تجزیه‌و‌تحلیل پروژه‌ انجام‌شده نشان می‌دهد ۹۶درصد از مینیاپولیسی‌ها و ۹۸درصد از سینت‌پلی‌ها در مقایسه‌ با ۷۰درصد از ساکنان ۱۰۰ شهر بزرگ دیگر در آمریکا در فاصله‌ ۱۰ دقیقه قدم‌ زدن تا پارک قرار دارند. ۹۹درصد ساکنان نیویورک‌سیتی به پارک‌ها و زمین بازی و دیگر مناطق تفریحی نزدیک‌اند. ساکنان این شهر از لحاظ دسترسی به فضاهای بیرون وقتی اندازه‌ پارک و دیگر عوامل درنظر گرفته شود، در رتبه‌ نهم قرار می‌گیرند. در میان ۱۰۰ کلان‌شهر مطالعه‌شده، شارلوت در کارولینای‌شمالی علی‌رغم آب‌و‌هوای ملایم با متوسط دمای ۱۵ درجه‌ سانتی‌گراد، ۲۱۸ روز آفتابی، فقط ۱۰ سانتی‌متر بارش برف و ۱۰۴ سانتی‌متر بارش باران سالانه، ضعیف‌ترین سطح دسترسی کلی به زمین‌های عمومی را دارد.

در این تجزیه‌و‌تحلیل، ساکنان ۱۴هزار جامعه‌ای بررسی شدند که سازمان سرشماری، آن‌ها را به‌عنوان مناطق شهری دسته‌بندی کرده بود و در حدود ۸۵درصد از آمریکایی‌ها را شامل می‌شد. در سال گذشته، با همکاری انجمن ملی پارک‌ها و مناطق تفریحی و مؤسسه‌ زمین‌های شهری، معیار نوینی معرفی شد که می‌تواند مزایای شبیه مینیاپولیس برای همه‌ ساکنان کشور داشته باشد. یکی از لازمه‌های این امر وجود یک پارک باکیفیت در فاصله‌ ۱۰ دقیقه‌ای از هریک از ساکنان منطقه است. تاکنون، بیش از ۲۲۰ شهردار ازجمله کسانی که در بزرگ‌ترین شهرهای آمریکا بودند، حمایتشان از پروژه را اعلام کردند؛ پروژه‌ای که توانایی آن در ارتقای سلامت جسمی و روحی مردم، بیش از هر عامل دیگری است. آدریان بنپه، مدیر ارشد سازمان و سرپرست سابق پارک‌های نیویورک گفت:پارک‌ها عامل مهم شهرهای شاداب و سالم هستند. ارتباط بین پارک‌ها و سلامتی به‌خوبی تأیید شده است.

پیاده‌روی ۱۰ دقیقه‌ای می‌تواند موجب بهبود تناسب اندام و کاهش خطر ابتلا به بیماری‌های مزمن و بهبود عملکردهای مغزی نظیر یادگیری و حافظه شود. فضاهای سبز جامعه می‌توانند موجب کاهش جرایم خشونت‌بار شوند، با استرس و انزوای اجتماعی به‌خصوص در افراد سالخورده مقابله کنند، موجب بهبود تمرکز در کودکان مبتلا به اختلال کم‌توجهی شوند و نیز موجب افزایش آرامش و تقویت اعتمادبه‌نفس و انعطاف‌پذیری افراد شوند. در حدود ۳۵ تا ۴۰درصد از سلامت هر فرد را محیط فیزیکی‌اش ازجمله میزان دسترسی به فضاهای سبز و مناطق تفریحی و باغ‌های عمومی تعیین می‌کند.

بر این‌ اساس، سازمان Trust مشغول همکاری با بیمارستان‌ها و کارکنان سلامت جامعه است تا بلکه سرمایه‌گذاری‌هایی روی ایجاد فضاهای باز و اجرای برنامه‌هایی برای مقابله با بیماری‌های جسمی و روانی انجام شود. در پروژه‌ای به‌نام با یک پزشک قدم بزن (Walk with a Doc) از پزشکان، پرستاران، متخصصان تغذیه و کارکنان اجتماعی خواسته شد در برنامه‌ قدم‌ زدن با بیماران مبتلا به دیابت نوع دو حضور یابند تا به ایجاد شیوه‌ زندگی سالم‌تری در آن‌ها کمک کنند.

بنپه اضافه می‌کند پارک‌ها تأثیرات ناشی از تغییرات اقلیمی را نیز کاهش می‌دهند. درختان، کربن را جذب می‌کنند و برخی از مواد موجود در هوا را نیز روی سطح برگ‌های خود به‌دام می‌اندازند. آن‌ها روان‌آب را جمع‌آوری و از آلودگی آن با فاضلاب جلوگیری می‌کنند و از میزان اثر جزایر گرمایی شهری نیز می‌کاهند.

البته، این برای یک منطقه کافی نیست که فقط پارک‌های زیادی داشته باشد. اگر مردم نتوانند بدون استفاده از وسیله‌ نقلیه به آنجا بروند، این خودش یک مشکل است. مردم باید بتوانند تا آنجا قدم بزنند. به‌گفته‌ بنپه، مردم نمی‌توانند برای گذر از رودخانه یا بزرگراه بال درآورند.

از آمریکایی‌های ساکن در شهرها و حومه‌ها، درحدود دوسوم آن‌ها به پارکی در حوالی‌شان دسترسی دارند که با ۱۰ دقیقه قدم‌زدن می‌توانند به آن برسند. با وجود این، هنوز ۱۱۰میلیون نفر آمریکایی به‌ چنین امکانی دسترسی ندارند. شاید بزرگ‌ترین قوت برای شهرداران کشور این موضوع باشد که دسترسی به پارک‌ها موجب افزایش ارزش منطقه می‌شود. نتایج تجزیه‌و‌تحلیل نشان می‌دهد به‌جز مینیاپولیس، دیگر مناطق شهری بیشترین دسترسی به فضاهای تفریحی را دارند. این شهرها عبارت‌اند از: واشنگتن، آرلینگتون، سان‌فرانسیسکو، پرتلند، سینسینتی، شیکاگو و نیویورک.

در حدود ۹۹درصد از ساکنان نیویورک در فاصله‌ ۱۰ دقیقه‌ای از منطقه‌‌ تفریحی عمومی زندگی می‌کنند. در آنجا، زمین‌های بازی زیادی وجود دارد. رابرت موزس، یکی از معماران سرشناس، زمین‌های بازی پارک‌ها را از ۱۰۰ مورد در سال ۱۹۳۴ به ۶۵۸ مورد در سال ۱۹۶۰ رساند و در حال‌ حاضر، این تعداد به هزار مورد رسیده است.

بنپه می‌گوید در‌ حال‌ حاضر تمرکز سازمان اعتماد روی مناطق مربوط به کلان‌شهرها است. مشکل مردم ساکن در شهرهای کوچک این است که در آنجا بیشتر زمین‌ها شخصی‌اند. این مناطق ممکن است روی نقشه سبز باشند؛ اما لزوماً در دسترس عموم مردم نیستند.

در شاخص امتیاز پارک، مناطق کلان‌شهرها براساس چهار عامل طبقه‌بندی می‌شوند:

• درصد ساکنانی که در فاصله‌ ۱۰ دقیقه‌ای از یک پارک زندگی می‌کنند.
• متوسط اندازه‌ پارک‌های محلی و درصدی از شهر که آن‌ها به‌ خود اختصاص می‌دهند.
• میزان سرمایه‌گذاری در پارک‌ها به‌ازای هر فرد ساکن در منطقه.
• میزان دسترسی به شش ویژگی محبوب پارک‌ها: حلقه‌های بسکتبال، پارک بازی سگ‌ها، زمین‌های بازی، پارک‌های آبی، مراکز تفریحی، باستانی و استراحتگاه‌ها.

رهبران جامعه می‌توانند از نقشه‌های امتیاز پارک تهیه‌شده‌ پژوهشگران استفاده کنند تا بدانند در کدام مناطق لازم است پارک جدیدی احداث شود.

مجله اینترنتی زندگی سالم

مریم صفدری